Rajdy
i wyścigi
Przemysł motocyklowy nie jest odosobniony w zjawisku jakim jest
testowanie nowych pomysłów, rozwiązań technicznych i technologicznych podczas
wyczerpujących rajdów i wyścigów. Wszelkie dyscypliny, w których udział biorą
maszyny i urządzenia potrzebują poligonu doświadczalnego, na którym zostaną
sprawdzone nowe pomysły, a wynik przeprowadzonych testów decyduje o wprowadzeniu
rozwiązania do masowej produkcji. Oprócz tego wyścigi i rajdy są wielkimi
propagatorami różnych idei, m.in. idei motocyklizmu. Dzięki zaangażowaniu mass
mediów, gwiazdorstwu czołowych zawodników i olbrzymich sum pieniędzy wydawanych
na promocję podczas wyścigów, stają się one niejako ołtarzem, na którym odbywa
się publiczna ocena produktów, producentów i motocyklowego know-how. Na
przełomie XIX i XX wieku, kiedy rodził się przemysł motocyklowy, właśnie wyścigi
zaczęły spełniać rolę, jaką spełniają do dnia dzisiejszego, tj. weryfikowały
produkty, selekcjonowały producentów i przede wszystkim popularyzowały
zagadnienie motocyklizmu. Pierwszy tor wyścigowy powstał w Brookland w Wielkiej
Brytanii w 1907 r. Kilkadziesiąt kilometrów od brytyjskiego wybrzeża, w 1908 r.
zainaugurowano trwające do dziś wyścigi na publicznych drogach na wyspie Man[1].
Jak pokazała historia, wyścigi okazały się ważnym elementem łączącym przemysł i
rynek motocyklowy. Dostrzeżono ich rolę i rozwinięto szereg wyścigów, zazwyczaj
kategoryzowanych według rodzaju motocykli biorących w nich udział.
·
Rajd
Dakar
Rajd Dakar zainicjowano w 1979 r. Z biegiem czasu stał się areną
zmagań motocykli enduro. Potocznie zwany jest rajdem Paryż – Dakar, gdyż
większość startów miała miejsce w Paryżu a meta zawsze była umiejscowiona w
Dakarze. Pomysłodawcą tego pustynnego maratonu był Thierry Sabine, który podczas
rajdu Abidżan – Nicea zgubił się na pustyni i wrócił do Paryża urzeczony pięknem
Afryki. Zaczął nakłaniać jak najwięcej ludzi do wzięcia udziału w wyścigu, który
miał wieść poprzez pustynne tereny północnej Afryki. Mottem rajdu zostało
zdanie: Wyzwanie dla tych którzy jadą, marzenie dla tych którzy zostają.
Już 26 grudnia 1978 r. marzenie T. Sabine stało się faktem. Na placu du
Trocadero w Paryżu zgromadziło się 170 zawodników chcących zmierzyć się z
pustynią. 10.000 km trasa wiodła przez Francję, Algierię, Niger, Mali, Górną
Woltę i Senegal. Motocyklistą, który zwyciężył inicjacyjny pierwszy rajd był
Cyril Neveu, który zdobył tytuł mistrza na Yamasze XT500. Kolejne zwycięstwa
należały do następujących zawodników i producentów.
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
1979
Neveu/ Yamaha
1986
Neveu/ Honda
1993
Peterhansel/ Yamaha
2000
Sainct/ BMW
1980
Neveu/ Yamaha
1987
Neveu/ Honda
1994
Orioli/ Cagiva
2001
Meoni/ KTM
1981
Auriol/ BMW
1988
Orioli/ Honda
1995
Peterhansel/ Yamaha
2002
Meoni/ KTM
1982
Neveu/ Honda
1989
Lalay/ Honda
1996
Orioli/ Yamaha
2003
Sainct/ KTM
1983
Auriol/ BMW
1990
Orioli/ Cagiva
1997
Peterhansel/ Yamaha
2004
Roma/ KTM
1984
Rahier/ BMW
1991
Peterhansel/ Yamaha
1998
Peterhansel/ Yamaha
2005
Depres/ KTM
1985
Rahier/ BMW
1992
Peterhansel/ Yamaha
1999
Sainct/ BMW
2006
Coma/KTM
Jak pokazuje tabela xxx, zwycięzca pierwszego rajdu, tj. Cyril Neveu
wielokrotnie jeszcze sięgał po tytuł mistrza rajdu Dakar, zarówno na motocyklu
marki Yamaha jak i Honda. Podobnych jemu, tj. motocyklistów, którzy wielokrotnie
wygrywali wyścig Dakaru było kilku. Do najsłynniejszych zalicza się Hubert
Auriol, Stephene Peterhansel, Richard Sainct[2].
Analizując zwycięstwa poszczególnych producentów, łatwo zauważyć iż do 2000 r.
walka toczyła się pomiędzy BMW, Hondą i Yamahą. Powiązania sukcesów w rajdzie i
na rynku są dobrze widoczne. Dokładnie 1 września 1980 r. BMW zaprezentowało
swój pierwszy model enduro, tj. R 80 G/S. Był to protoplasta dzisiejszego R 1200
GS, który powstał po ćwierć wieku udoskonaleń i obecnie pretenduje do miana
najlepszego motocykla enduro na rynku. Już rok później udział R 80 G/S w rajdzie
Dakar zaowocował pierwszym miejscem na podium[3].
Podobnie Yamaha, która zadebiutowała z motocyklem trialowym DT-1 w 1968 r.
wprowadziła na rynek XT 500 w 1978 r. bazując właśnie na DT-1. Zwycięstwo w
pierwszym rajdzie Dakar rozsławiło konstrukcję Yamahy, co przełożyło się na
największe wzrosty rynkowe w USA i Europie Zachodniej. Korzystając z medialnego
sukcesu, na początku lat 80’ Yamaha wprowadziła do sprzedaży lżejsze motocykle
enduro, tj. XT 250 oraz XT 225 Serow. Dalszy rozwój firmy zaowocował powstaniem
w 1991 r. modelu YZE 750 T, na którym Stephene Peterhansel wygrał Dakar trzy
razy z rzędu. W roku debiutu YZE 750 T w wyścigu Dakaru, tj. 1991 r. wszystkie
trzy miejsca podium należały właśnie do tej maszyny. Wspominane zwycięstwa
przeniosły się na ogromny sukces rynkowy modelu XTZ 660 Tenere i XTZ 750 Super
Tenere. Od początku XXI wieku na podium rajdu Dakaru panuje austriacki KTM.
Dzięki sukcesom rajdowym firma uchodzi obecnie za najlepszą terenową markę
świata. Dzięki zyskom, jakie KTM uzyskał ze sprzedaży szerokiej gamy motocykli
terenowych (szczególnie serie LC4 i LC8) dalszy rozwój firmy nastawiony jest na
zdobywanie rynku w innych kategoriach niż terenowa. W 2006 r. KTM zainicjował
swój udział w prestiżowych wyścigach motocykli sportowych jakimi są mistrzostwa
Grand Prix. Również w 2006 r. w klasyfikacji generalnej rajdu Dakar, aż 8
pierwszych miejsc zdobyto na motocyklach marki KTM.
Rajd Dakaru przynosi korzyści nie tylko producentom jednośladów z
grupy enduro, ale także lokalnym społecznościom, przez terytorium których
prowadzi trasa rajdu. W 2002 r. Rajd Dakar stworzył program partnerski z
fundacją działającą na rzecz poprawy życia ludności afrykańskiej. W ramach
wspólnego projektu uruchamiano lokalnie działania, w których łącznie wzięło
udział 186 tys. ludzi. Budżet przeprowadzonych do 2005 r. akcji przekroczył 300
tys. euro. Projekt zakładał przede wszystkim edukację ludności afrykańskiej
nakierowaną na wzrost świadomości o środowisku i zależności w nim panujących. W
ciągu 3 lat wyszkolono 953 specjalistów od zarządzania środowiskiem naturalnym,
przeprowadzono szkolenia z niemal 26 tys. dzieci, uratowano 22 tys. drzew i
posadzono 132 tys. nowych, wybudowano 1200 piecy do wypieku, przeniesiono 3
wydmy, zbudowano sieć kanalizacyjną i wodociągową dla 1132 rodzin[4].
·
Sześciodniówka
Tak potocznie nazywa się Międzynarodowe Sześciodniowe Zawody Enduro,
które organizowane są pod patronatem FIM od 1913 r. Celem zawodów jest
sprawdzenie niezawodności motocykli i wytrzymałości kierowców w czasie
trwającego przez 6 dni z rzędu wyczerpującego rajdu w bardzo ciężkich warunkach.
Jedynie kierowcy, którzy ukończą wszystkie 6 odcinków mogą zostać
zakwalifikowani jako finaliści zawodów. Suma wszystkich odcinków specjalnych
wynosi od 1200 do 1600 km[5].
Sześciodniówka była poligonem doświadczalnym dla wielu motocyklowych udoskonaleń
stosowanych obecnie masowo w produkcji. Podczas ISDE (International Six Days
Enduro) wprowadzono m.in. nożną zmianę biegów (zamiast wcześniejszej ręcznej),
teleskopy w przednim zawieszeniu i resorowanie tylnego koła. Podobnie napęd
silnikami dwusuwowymi zastosowany w enduro po raz pierwszy podczas ISDE, dał
swoim konstruktorom z Niemiec Wschodnich zwycięstwo w zawodach, nieprzerwanie
przez pięć lat z rzędu. Zawody te sprawdzały przede wszystkim przygotowanie
całego zespołu, a więc zaplecze motocyklowe promujące i popierające sporty
motocyklowe w danym kraju. Jako impreza zrodzona w Europie i przez Europejczyków[6],
zwycięzcami ISDE w większości przypadków były zespoły pochodzące z Europy.
Niemniej jednak same zawody odbywały się na różnych kontynentach, m.in., w USA,
Brazylii oraz Australii. Listę zwycięzców z okresu ostatnich 27 lat przedstawia
tablica xxx.
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
1979
Włochy
1986
Włochy
1993
Polska
2000
Włochy
1980
Włochy
1987
NRD
1994
Włochy
2001
Francja
1981
Włochy
1988
Francja
1995
Włochy
2002
Finlandia
1982
Czechosł.
1989
Włochy
1996
Finlandia
2003
Finlandia
1983
Szwecja
1990
Szwecja
1997
Włochy
2004
Finlandia
1984
Holandia
1991
Szwecja
1998
Finlandia
2005
Włochy
1985
Szwecja
1992
Włochy
1999
Finlandia
2006
?
Analizując tabelę xxx można prześledzić, które kraje najsilniej promują
motocyklizm i sport motorowy. Największy udział w wynikach zaprezentowanych w
tabeli xxx mają Włochy. Po raz kolejny dowodzi to potęgi motocyklowej tego kraju
oraz to, że nie bez powodu Włochy są jednym z największych rynków motocyklowych
świata. Od początku lat 90’ można zauważyć coraz częściej pojawiającą się
obecność krajów skandynawskich, tj. Szwecji a później Finlandii. Poprawa
sytuacji gospodarczej w krajach leżących na Półwyspie Skandynawskim w latach 90’
XX wieku zaowocowała m.in. rozwinięciem zainteresowań związanych ze spędzaniem
wolnego czasu. Po kilku latach, efekty tych zainteresowań doprowadziły do
sięgnięcia przez zawodników skandynawskich po mistrzowskie tytuły w niektórych
dyscyplinach sporu motocyklowego, takich jak Enduro i Speedway.
·
Moto GP
Moto GP (Moto Grand Prix) to potoczna nazwa najważniejszych zawodów
w światku motocyklowych dyscyplin sportowych. Są to Międzynarodowe Mistrzostwa
Drogowe odbywane na zasadach ustalanych przez FIM oraz pod jej patronatem i
dozorem. Pierwsze krajowe mistrzostwa według zasad Grand Prix odbyły się w 1913
r. we Francji. Dopiero w 1949 r. udało się zorganizować pierwsze GP o
charakterze mistrzostw świata w skali ponadkrajowej. Odbyły się one na
następujących 6 europejskich trasach:
Samochodowe mistrzostwa świata rozpoczęły swoją działalność w rok po decyzji
FIM, która zapadła podczas kongresu w Londynie w dniach 25 – 27 listopada 1948
r.[7]
Na początku wyścigi zostały zdominowane przez motocykle angielskie a następnie
włoskie. Od lat 70’ w czołówce producentów znajdują się niemal wyłącznie firmy
japońskie, którym od czasu do czasu w permanentnej dominacji przeszkadzają Włosi[8].
Amerykański producent - Harley-Davidson, sięgał po tytuł mistrza świata jedynie
czterokrotnie, z czego 3-krotnie w kategorii 250 cm3.
Moto GP to także surowe zasady określające dokładnie szczegóły techniczne
motocykli dopuszczonych do wyścigów. FIM określa m.in. minimalną wagę motocykla,
maksymalną ilość cylindrów, pojemność zbiornika paliwa i wiele innych detali.
Rok
Zwycięzca
Motocykl
Rok
Zwycięzca
Motocykl
1980
Kenny Roberts
Yamaha
1993
Kelvin Schwantz
Suzuki
1981
Marco Lucchinelli
Suzuki
1994
Mick Doohan
Honda
1982
Uncini Franco
Suzuki
1995
Mick Doohan
Honda
1983
Freddie Spencer
Honda
1996
Mick Doohan
Honda
1984
Eddie Lawson
Yamaha
1997
Mick Doohan
Honda
1985
Freddie Spencer
Honda
1998
Mick Doohan
Honda
1986
Eddie Lawson
Yamaha
1999
Alex Criville
Honda
1987
Wayne Gardner
Honda
2000
Kenny Roberts
Suzuki
1988
Eddie Lawson
Yamaha
2001
Valentino Rossi
Honda
1989
Eddie Lawson
Honda
2002
Valentino Rossi
Honda
1990
Wayne Rainey
Yamaha
2003
Valentino Rossi
Honda
1991
Wayne Rainey
Yamaha
2004
Valentino Rossi
Yamaha
1992
Wayne Rainey
Yamaha
2005
Valentino Rossi
Yamaha
Tabela
xxx wyraźnie pokazuje, iż ostatnie ćwierćwiecze motocyklowych sportów drogowych
należy do dwóch japońskich producentów, tj. Hondy i Yamahy. W ciągu ostatnich 22
lat tylko dwukrotnie na podium stanął zawodnik dosiadający innej japońskiej
marki, tj. Suzuki. Niemniej jednak historia Moto GP podkreśla jednocześnie, że
żadna maszyna nie wygra wyścigu sama. Wciąż umiejętności zawodnika decydują o
sukcesie całego zespołu. Jako pierwszy zasadę tę udowodnił Eddie Lawson, który
po zdobyciu 3 tytułów Mistrza Świata na motocyklu marki Yamaha, w kolejnym roku
stanął na najwyższym stopniu podium, będąc już zawodnikiem Hondy. Obecny Mistrz
Świata, urodzony w 1979 r. w Turbino we Włoszech – Valentino Rossi pokazał
całemu światu, że pozostająca w cieniu przez dekadę Yamaha może zdobywać tytuły
mistrza GP, wyłącznie dzięki utalentowanemu jeźdźcy, który opuścił Hondę.
Rezultatem rynkowym jego sukcesu jest duża popularność sportowych modeli Yamahy
serii R, tj. R6, R7 i R1.
·
Superbike
Najważniejszą różnicą dzielącą wyścigi Moto GP od Superbike są
motocykle i ich budowa. W zawodach Superbike uczestniczą motocykle seryjne, w
których modyfikacji mogą ulec tylko wybrane elementy. Należą do nich
zawieszenia, hamulce, wahacz oraz średnica i szerokość kół. Wraz z zawodami
Superbike organizowane są także zawody Supersport i Superstock. Pierwsza z tych
kategorii zezwala na jeszcze mniejszą ilość zmian w odniesieniu do seryjnego
motocykla, podczas gdy Superstock to wyścig maszyn identycznych z tymi, jakie
można nabyć u motocyklowego dealera. Niemniej jednak wszystkie trzy kategorie
bazują na seryjnych motocyklach, co powoduje że sukcesy na torze można wprost
tłumaczyć na argumenty za lub przeciw zakupowi motocykla danej marki. W celu
jeszcze większego wyrównania szans, wszystkie motocykle biorące udział w wyścigu
Superbike są wyposażone w identyczne opony pochodzące od jednego producenta.
Reguły, jakimi obwarowane są wyścigi Superbike są następujące:
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
Rok
Zwycięzca
1988
Honda
1993
Ducati
1998
Ducati
2003
Ducati
1989
Honda
1994
Ducati
1999
Ducati
2004
Ducati
1990
Honda
1995
Ducati
2000
Ducati
2005
Suzuki
1991
Ducati
1996
Ducati
2001
Ducati
2006
?
1992
Ducati
1997
Honda
2002
Ducati
·
Endurance
Zawody Endurance to znakomity sprawdzian dla motocykli, zwłaszcza
pod względem wytrzymałości zastosowanej techniki, mechaniki i materiałów z
jakich zostały zbudowane. Seria wyścigów, które zwane są w obecnych czasach
Endurance zapoczątkowały pojedyncze wyścigi Bol d’Or wymyślone przez
francuskiego entuzjastę Eugene’a Mauve w 1922 r. Pierwsze wyścigi zostały
zorganizowane z wielkim naciskiem na widowiskowość i rozrywkowy charakter dla
gromadzących się wokół wyścigów widzów. W miejscowości Vaujours na
przedmieściach Paryża wytyczono 10-kilometrową trasę a wokół niej typowo
piknikowe zaplecze. Wtedy jeden zawodnik miał pokonać ten męczący wyścig z
czasem. Pierwszy Bol d’Or miał jednocześnie zapewnić motocyklowe emocje sportowe
oraz być połączonym z sielankową weekendową atmosferą. Ten klimat, wypracowany w
pierwszych latach Endurance zachował swój nastrój po obecne czasy, i porównywany
bywa do „Motocyklowego Woodstock”. Wyścigi Bol d’Or zaliczane do Mistrzostw
Świata Endurance odbywają się od ponad 80 lat. Niezmienne wymagania i olbrzymia
tradycja sprawiają, że wielu czołowych zawodników motocyklowych chce wziąć
udział w tym wyścigu stając się częścią legendy[12].
Najbardziej rozpoznawalną cechą Endurance jest to, że zawody trwają od 6 godzin
do 24 godzin non-stop. Istnieją także pojedyncze zawody, w których barierą do
pokonania nie jest czas lecz dystans, jak np. 500-kilometrowy wyścig w
holenderskim Assen. Zawody mogą być zawieszone jedynie w przypadku poważnego
zagrożenia dla bezpieczeństwa uczestników. Ostatnie takie wydarzenie miało
miejsce podczas wyścigu w Oschersleben w 2002 r., gdzie wstrzymano wyścig na 2
godziny w nocy ze względu na silny wiatr i panującą ulewę. W Endurance maszyny
klasyfikowane do różnych kategorii sportowych ścigają się o jedną nagrodę. Daje
to idealne możliwości porównawcze osiągów i zaawansowania technicznego motocykli
różnych kategorii (Superbike, SuperProduction, Stocksport czy motocykli
zaliczanych do grona prototypów), nieosiągalne w innych bardziej szczegółowo
sklasyfikowanych wyścigach[13].
W 2006 r. seria Mistrzostw Świata Endurance składa się z 7 wyścigów, z czego
trzy, tj. francuski Le Mans, austriacki Oschersleben oraz francuski Bol d’Or
trwają nieprzerwanie całą dobę. Podczas tych wyścigów trzech kierowców na zmianę
uczestniczy w wyścigu, jadąc na jednym motocyklu. Wiele maszyn nie wytrzymuje
trudów całodobowej pracy na najwyższych obrotach. Organizatorzy przewidują
możliwość wymiany uszkodzonych elementów za wyjątkiem ramy i jej części, skrzyni
biegów oraz wałka rozrządu. Producent zwycięskiej maszyny zyskuje tytuł jednego
z najbardziej niezawodnych marek świata.
Moto GP gromadzi wokół siebie największych sponsorów i światowe
media. Zawody rozgrywane w trzech kategoriach, tj. 125 cm3,
250 cm3
oraz 500 cm3
(od 2005 r. klasa 500 cm3
zwie się Moto GP, gdyż motocykle czterosuwowe mogą posiadać silniki o
pojemnościach do 990 cm3)[9]
są transmitowane przez największe stacje telewizyjne i radiowe na żywo na całym
świecie. Są one także kolebką wielu sław światowego formatu. Mistrzowie stający
na podium Moto GP stają się ikonami sukcesu i zdobywają międzynarodową sławę.
„Cyrk GP”, jak potocznie mówi się o kawalkadzie samochodów ciężarowych
przemieszczających się po lądzie oraz samolotami w powietrzu, odwiedza wszystkie
największe tory wyścigowe na całym globie. Z racji motocyklowych tradycji
najwięcej z nich znajduje się na kontynencie europejskim. Wyścigi mają miejsce w
Hiszpanii, Turcji, Francji, Holandii, Portugalii, W. Brytanii, Niemczech i
Czechach. Poza kontynentem europejskim zawody Moto GP rozgrywane są w Katarze,
Japonii, Chinach, USA, Australii i Malezji. Cały niniejszy rozdział pochodzi ze
strony Artura Biedronia, tj. www.peciu.hg.pl opisującej zagadnienia rynku i
turystyki motocyklowej. Jeżeli czytasz to zdanie, to znaczy że autor nawet nie
przeczytał kopiowanej treści. Tak wielki spektakl spowodowany jest oczekiwaniami
producentów motocykli wobec promowania swoich wyrobów. Dzięki temu, motocykle
biorące udział w wyścigu warte są miliony dolarów, a gaże najlepszych kierowców
porównywalne są z gażami wypłacanymi najlepszym tenisistom lub piłkarzom. Ta
presja, pochodząca od dominujących na światowych rynkach japońskich i
europejskich producentów motocykli ma swoje wymierne oblicze. Zwycięska marka
może liczyć na nieograniczoną promocję swoich motocykli poprzez transmisje
radiowe i telewizyjne, liczne testy zwycięskich modeli, panele dyskusyjne i
medialny szum, który zazwyczaj powstaje wokół ludzi i maszyn uznawanych za
najlepsze na świecie. Faktem jest również, że panująca na rynku motocykli
sportowych marka jest wyraźnie powiązana z inwestycjami w Moto GP oraz sukcesami
w tej dyscyplinie. Tablica xxx przedstawia zwycięzców najważniejszej klasy 500
cm3
wyścigów Moto GP na przestrzeni ostatnich 26 lat.
-
motocykle muszą posiadać silniki czterosuwowe,
-
pojemność motocykli trzy i czterocylindrowych wynosi od 750 cm3
do 1000 cm3,
-
pojemność motocykli dwucylindrowych wynosi od 800 cm3
do 1000 cm3,
-
minimalna waga motocykla wynosi 165 kg mierzona po wyścigu (tolerancja 1%)[10],
- z
każdej strony motocykl musi utrzymywać wygląd identyczny z funkcjonującym w
sieci sprzedaży danego producenta (wyjątek obejmuje jedynie tłumik),
- silniki
muszą działać na paliwie bezołowiowym o maksymalnej zawartości ołowiu 0,0005 g/l
i maksymalnej liczbie oktanowej 90[11].
Dominacja dwóch producentów, tj. japońskiej Hondy i włoskiego Ducati
w historii zawodów Superbike jest niepodważalna. Po 17 latach rozgrywania
wspomnianych wyścigów, w 2005 r. po raz pierwszy tytuł zdobyła inna firma, a
mianowicie Suzuki. Listę zwycięzców w zawodach Superbike przedstawia tablica
xxx.
Rok |
Zawodnicy |
Motocykl |
Rok |
Zespół/Zawodnicy |
Motocykl |
1980 |
Marc Fontan (FRA), Hervé Moineau (FRA) |
Honda |
1993 |
Doug Toland (USA) |
Kawasaki |
1981 |
Raymond Roche (FRA), Jean Lafond (FRA) |
Kawasaki |
1994 |
Adrien Morillas (FRA) |
Kawasaki |
1982 |
Jean Claude Chemarin (FRA), Jacques Cornu (SUI) |
Kawasaki |
1995 |
Stéphane Mertens (BEL), J.M. Mattioli (FRA) |
Honda |
1983 |
Hervé Moineau (FRA), Richard Hubin (BEL) |
Suzuki |
1996 |
Brian Morrison (GBR) |
Kawasaki |
1984 |
Gérard Coudray (FRA), Patrick Igoa (FRA) |
Honda |
1997 |
Doug Polen (USA), Peter Goddard (AUS)- |
Suzuki |
1985 |
Gérard Coudray (FRA), Patrick Igoa (FRA) |
Honda |
1998 |
Doug Polen (USA), Christian Lavieille (FRA)- |
Honda |
1986 |
Patrick Igoa (FRA) |
Honda |
1999 |
Terry Rymer (GBR), Jeahn d'Orgeix (FRA |
Suzuki |
1987 |
Hervé Moineau (FRA), Bruno LeBihan (FRA) |
Suzuki |
2000 |
Peter Lynden (SWE), Warwick Nowland (GBR) |
Suzuki |
1988 |
Hervé Moineau (FRA), Thierry Crine (FRA) |
Suzuki |
2001 |
Laurent Naveau (BEL), Albert Aerts (BEL), Heinz Paltacis (AUS) |
Honda |
1989 |
Alex Vieira (FRA) |
Honda |
2002 |
Zongshen 2 (CHN) |
Suzuki |
1990 |
Alex Vieira (FRA) |
Honda |
2003 |
Suzuki GB Phase One (GBR) |
Suzuki |
1991 |
Alex Vieira (FRA) |
Kawasaki |
2004 |
Yamaha GMT94 (FRA) |
Yamaha |
1992 |
Carl Fogarty (GBR), Terry Rymer (GBR) |
Kawasaki |
2005 |
Suzuki Castrol (FRA) |
Suzuki |
Jako jedyne zawody o randze Mistrzostw Świata, wyścigi Endurance wymagają od swoich uczestników w momencie startu, dobiegnięcia do motocykli z tzw. linii pit i samodzielnego uruchomienia silnika. Ten charakterystyczny i tradycyjny element zawodów jest łatwo rozpoznawalnym ewenementem wyścigów Endurance[14].
Analizując tabele xxx – xxx można się pokusić o znalezienie genezy popularności japońskich marek na rynkach całego świata. Dla przykładu produkty Yamahy pokonują konkurentów na trasach wyścigów terenowych oraz ostatnio na drogowych (GP). Honda jest bardzo silnie obecna we wszystkich wyścigach torowych, gdzie dyktuje prym w wyścigach Grand Prix oraz Endurance. Kawasaki i Suzuki sporadycznie odbierają tytuły Hondzie i Yamasze, nie pozostawiając pola dla żadnej marki nie japońskiej. Niemalże samotną walkę z japońską koalicją podjął ostatnimi laty skutecznie KTM, dominując rajd Dakaru. Należy jednak pamiętać, że sukcesy w wyścigach nie biorą się z niczego. Japońskie firmy inwestują w rozwój swoich produktów i coraz częściej poddają je modyfikacji. Takie zabiegi są kosztowne, ale jak widać opłacalne. Od lat 80’ można mówić o dominacji japońskich motocykli na światowych rynkach, zdobytą poprzez niezawodność, nowoczesny design oraz trafną promocję m.in. właśnie poprzez udział w rajdach i Mistrzostwach Świata.